kavithakal

എന്‍റെ കവിതകള്‍ 

നിനക്കെന്നോടുള്ള പ്രണയം 

അനുഭവിച്ചത്  അറിയിക്കാന്‍   

എന്‍റെ ഹൃദയത്തിന്‍ ഭിത്തികള്‍ തകര്‍ത്തു 

മനസ്സ്  പുറത്തു ചാടിയപ്പോള്‍ 

സംഭവിച്ച മുറിവില്‍ നിന്നും ചിതറിയ 

രക്ത തുള്ളികള്‍ ആണ് 

aaswaadanavum snehavum

നിന്‍റെ സൌന്ദരിയം ഞാന്‍ 

ആസ്വദിക്കുന്നത് 

കാമ ദാഹത്തോടെയല്ല 

ആത്മ ദാഹത്തോടെയാണ്  

ഒരു പുരുഷന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ കൊണ്ടല്ല 

മറിച്ചൊരു ആസ്വാദകന്റെ മിഴികള്‍ കൊണ്ടാണ് 

നിന്‍റെ സ്പര്‍ശം ഞാനറിയുന്നത് 

ശരീരം കൊണ്ടല്ല 

ഓര്‍മ്മകള്‍ കൊണ്ടാണ് 

നിന്നെ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്നത് 

ഹൃദയം കൊണ്ട് മാത്രമല്ല 

തീര്‍ച്ചയായും എന്റെ മനസ്സ് കൊണ്ട് തന്നെയാണ്   

neeyum njaanumadukkunnathu

നീയും ഞാനും 

അടുക്കുന്നത് പ്രാര്തനയിലൂടെയാണ് 

നിനയ്ക്ക് വേണ്ടിയൊന്നും ചെയ്യാന്‍ 

എനിക്ക് കഴിവില്ലെങ്കിലും 

നിനക്ക് വേണ്ടിയെല്ലാം ഞാന്‍ 

ചെയ്യുന്നതും പ്രാര്തനയിലൂടെയാണ് 

ഞാന്‍ നീയലിഞ്ഞില്ലാതെയായി

നാമാവുന്നതും പ്രാര്തനയിലൂടെയാണ് 

അതിനാല്‍ 

ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നുവെന്നാല്‍ 

നിനക്കായി ഞാന്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കുന്നു എന്നര്‍ത്ഥം 

നീ എനിക്കായി പ്രാര്‍ഥിക്കുന്നു എന്നാല്‍ 

നീയെന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു എന്നര്‍ത്ഥം

പ്രിയേ , നീയറിയുക 

പ്രാര്തനയെത്രേ അനശ്വര പ്രണയം   

kadalinum manushianum

കടലിനു 

ആര്‍ത്തലക്കുന്ന 

തിരമാലകള്‍ക്ക് അപ്പുറം  

ശാന്തമായൊരു 

മനസ്സുണ്ട് 

ഓരോ മനുഷ്യനും  

jeevithamenthenariyaan

മരണത്തിലേക്ക് നീയെന്നും 

യാത്ര പുറപ്പെടുക 

ജീവിതമെന്തെന്നറിയാന്‍ 

അത് മാത്രമാണ് വഴി  

mazha

മഴ മുളപ്പിക്കുന്നവള്‍ ആണ് 

മനം നിറക്കുന്നവല്‍ ആണ് 

അവള്‍ക്കൊരു ഭാഷയെയുള്ളൂ 

അത് പ്രണയമാണ് 

മണി മാളികകളിലെ മേല്കൂരകളില്‍ പെയ്തു 

പിടി വിട്ടു താഴോട്ടു വീഴുമ്പോള്‍ 

പുല്‍ കുടിലുകളുടെ മേല്കൂരകളില്‍ അവള്‍ 

കുറച്ചു നേരം കൂട് കൂട്ടുന്നു 

മഴ നിന്നെ പോലെയാണ് 

എന്‍റെ മനസ്സെന്ന ചവറ്റു കുട്ടയെ

നീ ഓര്‍മകളായി പെയ്തു വൃത്തിയാക്കുന്നു 

തീര്‍ച്ചയായും മഴയെക്കാള്‍ സുന്ദരി 

നീ തന്നെയാണ് 

കാരണം 

മഴയെന്‍ കണ്ണില്‍ സുന്ദരിയാവുന്നതു  

ജീവിതം എനിക്ക് സമ്മാനിച്ച 

നിന്നോടോത്തുള്ള  നിമിഷങ്ങളുടെ 

ഓര്‍മകളില്‍ നിന്നാണ്  

penne

നീയെന്‍റെ മുന്പിലിരിക്കെ

കടലീന്നു പിടിചിപ്പോ കരക്കിട്ട മീനിനെ പോലെ 

നെഞ്ഞു  പിടക്കുന്നു പെണ്ണെ  

നിന്‍റെ കരിനീല മിഴിയുടെ ഇമയാട്ടം പോലെ 

കരളു പിടക്കുന്നു പൊന്നെ 

നീ ചെന്ജ്ജുണ്ട് തുറന്നു മോഴിയവേ അകതാരില്‍ 

ആ കുഞ്ഞരിപല്ലുകള്‍ ഉതിര്‍ക്കുന്ന കാന്തിയാല്‍ 

ഇരുളകലുന്നു കണ്ണേ 

ജീവനില്‍ പ്രതീക്ഷ നിരയുന്നേന്‍ മുത്തെ 

    

ezhuthi thudangiyaal

എഴുതി തുടങ്ങിയാല്‍ 

ഒരു മഴ പോലെ ഞാനെഴുതും 

പിന്നെ വെയില്‍ പോലെ 

പിന്നെ നിലാവ് പോലെ 

രാത്രി പോലെ 

പകല്‍ പോലെ 

പിന്നെയീ രാത്രിയും പകലും ഋതുക്കളും 

മാറി മാറി വരുന്ന ചക്രവാളം പോലെ 

അനന്തമായി ..............................

anweshanam

എന്നില്‍ നിന്നെയും വച്ച് 

നിന്നെയന്വേഷിച്ചു 

അലയുകയായിരുന്നു ഞാന്‍ 

അവസാനം നിന്നെയും എന്നെയും ഞാന്‍ 

കണ്ടെത്തിയതും എന്നില്‍ വെച്ചായിരുന്നു 

pranayathinte baasha

പ്രണയത്തിന്‍റെ ഭാഷ എനിക്ക് തീര്‍ച്ചയായും അറിയാം 

കാരണം അതെന്നെ  

വിരഹമാണ് പഠിപ്പിച്ചത് 

ezhuthumbol

നീ വിരിച്ചിട്ട ആകാശത്തിലാവും ഞാന്‍ എഴുതുമ്പോള്‍

നീ നിറച്ച സാഗരത്തിലാവും ഞാന്‍ എഴുതുമ്പോള്‍ 

നീ വിരിയിച്ച പൂക്കളുടെ സുഗന്ധത്തിലാവും ഞാന്‍ എഴുതുമ്പോള്‍ 

നീയെന്‍റെ ഹൃദയത്തിനെകിയ വിശാലതയിലാകും ഞാന്‍ എഴുതുമ്പോള്‍ 

എഴുതുമ്പോള്‍ ഇവയൊക്കെ  എനിക്കേകിയ നീയെന്നിലാവും ഞാന്‍ എഴുതുമ്പോള്‍  

pranayamaarambikkunathu

വിരഹം പ്രണയത്തില്‍ നിന്നല്ല തുടങ്ങുന്നത് 

പക്ഷെ പ്രണയം തീര്‍ച്ചയായും 

വിരഹത്തില്‍ നിന്ന് മാത്രമാണ് ആരംഭിക്കുന്നത്